Rapport CC

Die kazerne stond bij het plaatsje Garderen, midden op de Veluwe en heette “De Wittenberg”, de plek waar ik als chauffeur van de legerarts mijn dienstplicht vervulde.

Schoorvoetend meldde ik mij die dag bij kapitein Kools. Maar in plaats van een flinke donderspeech, vroeg hij mij vriendelijk of ik wel eens in Hoevelaken was geweest. Dat was echter niet het geval, ik kende Hoevelaken alleen van naam en associeerde dat met een toen al berucht verkeersknooppunt, een zogeheten klaverblad.

“In Hoevelaken staat een school”, vervolgde de kapitein zijn betoog, “en daar zoeken ze een jonge onderwijzer, zou je daar eens willen gaan kijken?”

Dat leek me op zich best interessant, want wat moet een pas getrouwde onderwijzer nu met een chauffeursbaantje in militaire dienst in de middle of nowhere?

“Dan geef ik je nu de dienstopdracht om je vanmiddag te melden bij de heer Joop Groen, die daar hoofd is van “De Horst”, een hele leuke school, waar mijn kinderen ook opzitten”, vervolgde de compagniescommandant, “heb je eigen vervoer?” Die vraag kon ik bevestigend beantwoorden, ik was inderdaad in ’t trotse bezit van een FIAT-500, die ik voor precies vijfhonderd gulden op de kop had getikt.

Ik kleedde me snel om in mijn burgerkloffie en vertrok naar het voor mij nog onbekende dorpje, in de buurt van Amersfoort. De school was net uit en eigenlijk klikte het meteen. Ik werd door Joop en zijn vrouw Will met open armen en met een overheerlijke uitsmijter ontvangen. Er was een vacature, met daarbij een eigen woning en ik kon binnen enkele maanden de militaire dienst  verlaten om daar als onderwijzer beginnen. Wat wil en mens nog meer.

Een week later gaf ik een proefles, die in goede aarde viel en na het volgen van de bijbehorende procedures werd ik benoemd als onderwijzer aan de OBS “De Horst” in Hoevelaken.

Pas jaren later heb ik begrepen hoe zo’n onverwachte speling van het lot je leven kan veranderen. Wat was namelijk het geval: Een onbekende, reeds benoemde sollicitant, had zich van het één op het andere moment teruggetrokken en er was sprake van een lichte paniek in de oudercommissie, waar haal je zo gauw en goede onderwijzer vandaan?Kapitein Kools, die ook in die commissie zat vertelde vervolgens: “Er zit in mijn compagnie een jonge onderwijzer, waarvan ik het een geweldig idee zou vinden, wanneer mijn kinderen daar les van krijgen”. En zo kwam het balletje aan het rollen.

We hebben daarna als gezin met veel plezier zo’n vijf jaren lang in Hoevelaken gewoond. Het was een heerlijke tijd en de samenwerking met de familie Groen en de andere collega’s was geweldig. Zo begon mijn loopbaan als onderwijzer volkomen onverwachts in een dorpje waar ik nog nooit van gehoord had.

Wat je uit dit verhaaltje zou kunnen leren is, dat je ook als chauffeur van een legerarts gewoon je stinkende best moet doen om er iets van te maken, want voor je er erg in hebt zijn er mensen, die jouw gedrag observeren en je de kansen geven die je eigenlijk hebt verdiend.

Of te wel: soms valt een rapport CC best mee.

Gé Dikkeboer is onderwijzer op basisschool De Horst van 1969 tot 1974.